Bazen hiç tanımadan seversiniz
Kimi mi?
Tabi ki en son kendinizi.
Ama önce başkalarını.
Ömrünüz sevmekle geçer.
Sadece ekrandaki resmi ile bir “Sanatçıyı“,
Diplomatik bir söylemi ile bir “Politikacıyı“,
Asla olmadığı kişiyi yazarken bir “Yazarı” seversiniz.
Bazen dünyanın öbür ucunda bir “Dağcıdır” sevilen,
Bazen geçmişte size duymak istediklerinizi söyleyen “Biri“.
Sevgiyi emanet edersiniz “Ellere”
Sonra bir gün hayat sizi de “Uzaktan Sevilen” yapar.
Gülüşünüz,
Güler yüzünüz,
Güler sesiniz,
Büyük bir ihtişam ile mutlu eder uzaktan sevenleri.
En yakınınızdakilere ne kalır?
Dışı maskeden eskimiş yüzünüz.
Asık,
İmalı,
Hesap soran.
Dışardan gelen iltifatları buyur ederken,
Yanınızdakileri unutur, Kırar dökersiniz.
Dünyanın merkezi “Siz” mişsiniz gibi hissedersiniz kendinizi
Dünya, Siz istemez iseniz dönmez sanırsınız.
Hani herkes etrafınızda pervanedir ya.
İçinden bir iki kişi kırılsa da fark etmez dersiniz.
Umrumuzda bile olmaz.
Ne kadar tanınıyorsanız,
O kadar kırıcı olursunuz.
Bazen,
Sizi tanıyanların Mutluluğu da Mutsuzluğu da, iki Dudağınızın arasında olur.
Fark etmezsiniz.
Sonra bir gün,
Siz de,
O, Uzaktan çok sevdiklerinizi, yakından tanıma fırsatını bulursunuz.
Yakınlaştıkça “Ayrıntılar” görünür.
Mütevaziliğinin altındaki “Kibir“,
Neşe dolu tavrının altındaki “Öfke“,
Gözlerinin içindeki “Kıskançlık” hissettiriverir kendini.
“Ben de öyle miyim” sorusunun cevabını aramak gelir Aklınıza.
Ama artık cevabı verecek olanlar, “Sizi uzaktan Sevenler” olur.
Zira yakınınızda,
Sizi gerçekten sevecek kimseyi bırakmamış olursunuz.
Siz,
Birinin “Dünü“,
Birinin “Yarını” olmaya devam edersiniz.
Elde kalan Tecrübe,
Geri gelmeyecek olan, Sevdikleriniz olur.
Ve Usulca Fısıldar Zaman,
“Kalite, Elbette ki, Ayrıntılarda Gizlidir”
Selahattin Uzun
2014.02.05