Bazılarının zilini çalıp kaçmak geçiyor içimden.
Kapılarını dışardan kilitlemek.
Evlerinin camlarını kırmak.
Arabalarına taş atmak.
Üzerlerine su sıçratmak.
Neden mi?
Dikkatlerini çekmek için.
Kendi önem sıralarına göre yaşıyorlar hayatı.
İşleri var, kariyerleri var,
Arabaları, kirlenen koltuk döşemeleri,
Hiç bitmeyen randevuları var.
Ama sevdiklerine ayıracak zamanları yok.
Yok yok öyle değil.
Zamanları yok değil. Niyetleri yok.
Sizden daha öne aldıkları bir şeyleri var muhakkak.
Belki bir içki sofrası, belki bir toplantı,
Belki bir mangal sefası.
Ya da telefonda dedikodu.
Sadece,
Siz,
İhtiyaç duydukları arasında bir kaç sıra geridesiniz.
Hiç düşündünüz mü?
Birine “Zamanım yok” dediğinizde,
Aslında “Senin için zamanım yok” demiş oluyorsunuz.
Zaman dünyada en bol şey.
Ne havaya benzer, ne suya.
Para ile alamadığınız gibi,
İsteseniz de satamazsınız.
Ne yıpranır, ne azalır
Ama öyle bir yıpratır ki.
Farkettiğinizde sevdiklerinizi alıp götürmüş olur.
Geriye pişmanlıklarınız kalır.
Keşkeleriniz.
Bir de “Siz” kalırsınız.
Selahattin Uzun
2013.04.26